در حالی‌که بسیاری از حوزه‌های خدماتی در کشور با تحولات دیجیتال همراه شده‌اند، ظاهراً بخشی از نظام سلامت همچنان ترجیح می‌دهد با چشمان بسته به استقبال آینده برود.
در گفت‌وگویی که اخیراً روابط عمومی انجمن داروسازان ایران با رادیو گفتگو ترتیب داده، دکتر احمدی، عضو هیئت‌مدیره این انجمن، با لحنی هشدارآمیز از فروش اینترنتی دارو در فضای مجازی انتقاد کرده و آن را به «ناصر خسرو دیجیتال» تشبیه کرده است.
این در حالی‌ست که روند جهانی و حتی نیازهای داخلی کشور، به‌وضوح از لزوم ورود زیرساخت‌یافته داروخانه‌ها به اقتصاد دیجیتال خبر می‌دهد؛ چیزی که به نظر می‌رسد بخشی از بدنه سنتی حوزه داروسازی کشور همچنان در برابر آن مقاومت می‌کند.
دکتر احمدی در سخنانش ضمن اذعان به این‌که فناوری کارها را ساده کرده، تأکید می‌کند که دارو «با بقیه کالاها فرق دارد» و باید عرضه‌اش فقط از مسیرهای رسمی باشد.
اما پرسش مهم اینجاست: آیا مسدود کردن کامل مسیر فروش آنلاین، راهکار واقعی است؟ یا نتیجه این رویکرد چیزی نیست جز سپردن میدان به همان پلتفرم‌های بی‌نام‌ونشان و بی‌ضابطه‌ای که ایشان نگران آن هستند؟
در حالی که تنها حدود ۱۲۰۰ داروخانه از میان ۱۷ هزار داروخانه کشور مجوز فروش اقلام غیردارویی را به‌صورت اینترنتی دریافت کرده‌اند، هنوز هیچ سازوکار شفاف، سریع و کارآمدی برای مشارکت ساختاری داروخانه‌ها در فروش آنلاین دارو ایجاد نشده — و این در شرایطی است که تقاضا، فناوری و تجربه جهانی مدت‌هاست مسیر را مشخص کرده‌اند.
دکتر احمدی همچنین از سامانه‌ای نام برد که قرار است نقش رگولاتور عرضه اینترنتی دارو را ایفا کند. اما نکته اینجاست که اگر خود داروخانه‌های مجاز وارد این حوزه نشوند، فضا را کاملاً به نفع فروشندگان غیررسمی خالی می‌کنند.
درواقع، همان‌طور که در این گفتگو مطرح شد، داروخانه‌ها به جای ورود هوشمند و قانونمند به عرصه دیجیتال، صرفاً تماشاگر شکل‌گیری بازار موازی شده‌اند؛ بازاری که اگر با سرعت سامان نیابد، تبدیل به مافیای دیجیتال دارویی خواهد شد.
فناوری نه دشمن است، نه تهدید؛ تهدید، تعلل و بی‌تصمیمی است.
اگر بخش رسمی نظام سلامت کشور با نگاه بسته به آینده نگاه کند، جای تعجب نخواهد داشت که تصمیم‌گیری‌ها و نوآوری‌ها از دستش خارج شود؛ همان‌طور که در بسیاری از حوزه‌ها شده است.