بسیاری نقطه‌ی شروع جهش قیمت خودرو در بازار ایران و فاصله‌اش با قیمت‌های جهانی را به اولین ممنوعیت واردات در سال ۱۳۹۱ نسبت می‌دهند؛ جایی که ورود خودروهای بالای ۲۵۰۰ سی‌سی ممنوع شد. بهانه چه بود؟ جلوگیری از ورود خودروهای لوکس.
در همان زمان این سوال مطرح بود که چرا اصلاً نباید خودرو لوکس وارد شود؟ در اقتصاد، کالاهای لوکس معمولاً دروازه‌ی ورود تکنولوژی و نوآوری به بازار هستند. مردم ابتدا با آن‌ها آشنا می‌شوند، تقاضا شکل می‌گیرد، و بعد عرضه‌کنندگان تلاش می‌کنند نسخه‌های اقتصادی‌تر آن‌ها را تولید یا وارد کنند. نتیجه، ارتقای عمومی بازار است.
اما سوال دوم: از کِی تا حالا ملاک لوکس بودن، حجم موتور شده؟ بعد از این ممنوعیت هم خودروهایی مثل ب‌ام‌و سری ۷، پورشه ماکان، ب‌ام‌و i8 و آلفارومئو 4C وارد شدند؛ خودروهایی کاملاً لوکس، با موتورهای کم‌حجم.
با وجود همه‌ی این ایرادات و بی‌سلیقگی‌ها، ممنوعیت اجرا شد. بعضی خودروها ناگهان چند برابر گران شدند و حتی آن‌هایی که هنوز امکان واردات‌شان وجود داشت، در نبود رقابت، قیمت‌های عجیب‌وغریب پیدا کردند. چند سال بعد، در سال ۱۳۹۷ واردات خودرو به‌طور کامل ممنوع شد و تیر خلاص به مصرف‌کننده شلیک شد.
حالا، با برداشته شدن تدریجی این ممنوعیت، زمزمه‌هایی از آزاد شدن واردات خودروهای بالای ۲۵۰۰ سی‌سی به گوش می‌رسد؛ البته فقط برای مناطق آزاد. در حالی که بسیاری از خودروهای کم‌حجم امروزی به توربوشارژر مجهزند و بنزین بی‌کیفیت ایران آن‌ها را به دردسر می‌اندازد، انگار عده‌ای همچنان فکر می‌کنند بهتر از مردم می‌دانند چه چیزی برایشان خوب است. حالا همان‌ها صلاح دانسته‌اند که مردمِ منطقه آزاد آزاد باشند، ولی بقیه نه!
البته این متن بیشتر شبیه مرثیه‌خوانی برای سهراب است. همان‌طور که آزاد شدن واردات نتوانست نوشداروی بازار باشد، باز شدن درهای خودروهای پرحجم هم قرار نیست گرهی باز کند. در نهایت فقط مالکان خودروهای شش یا هشت سیلندر میلیاردی هستند که کمی متضرر می‌شوند. همین.